Ernst Max

Ur. 1881 r. w Bruhl, blisko Kolonii, zm. 1976; artysta pochodzenia niemieckiego, naturalizowany we Francji. Po ukończeniu w 1911 studiów filozoficznych w Bonn, poświęcił się malarstwu, będąc w tej dziedzinie pełnym rzadkiej inwencji samoukiem.

Jest wynalazcą podstawowych technologii surrealistycznego malarstwa, zapewniających automatyzm tworzenia - collage"u, frottage"u, grattage"u - którymi potrafił operować z niezrównanym mistrzostwem. Najpierw aktywny uczestnik dadaistycznych wystąpień i założyciel grupy Dada w Kolonii, stajł się ważną postacią w ruchu surrealistycznym od początku jego istnienia. Od 1922 przebywał w Paryżu, współpracując blisko z grupą surrealistyczną i jej periodykami.

W 1937 roku w hitlerowskich Niemczech skonfiskowano wszystkie prace artysty, wystawiając je na słynnej wystawie "Sztuka zdegenerowana". W 1941 roku ścigany przez Gestapo opuścił Francję i wyjechał do Stanów Zjednoczonych, przebywając na zmianę w Nowym Jorku i miejscowości Sedona w Arizonie. Do Europy powrócił w 1954 roku. Zmarł w 1976 roku.

W czasie drugiej wojny światowej chroni się w Stanach Zjednoczonych, gdzie współpracuje z Bretonem i Duchampem przy wydawaniu czasopisma surrealistycznego „V V V" (1942--1944).

Oprócz malarstwa, które jest jego głównym powołaniem, uprawiał także rzeźbę; był autorem kilku scenografii teatralnych i filmowych. Po dwunastu latach pobytu w USA, wraz z żoną, także malarką, Dorotheą Tanning, powrócił na stałe do Francji w 1953. Rok później otrzymał Grand Prix na XXVII Biennale Sztuki w Wenecji.