Impresjonizm

Impresjonizm, z fr. "impression", nurt w sztuce europejskiej
(a później także amerykańskiej), który został zapoczątkowany przez
grupę paryskich artystów studiujących w Atelier Gleyère oraz w
Académie Suisse w ostatniej ćwierci XIX wieku.

Osiem paryskich wystaw w latach 1874 - 1886 zaowocowało zerwaniem nowej sztuki z akademizmem obowiązującym w II. połowie tego stulecia. Za początek impresjonizmu uznaje się I wystawę grupy artystów zorganizowaną w atelier fotograficznym Nadara w 1874 roku. Najbardziej charakterystyczną cechą malarstwa i rzeźby impresjonistycznej było dążenie do oddania zmysłowych, subiektywnych wrażeń (impresji) artysty. Nazwa

kierunku została ironicznie nadana przez krytyka sztuki Louisa Leroya i pochodzi od tytułu obrazu Claude"a Moneta "Impresja, wschód słońca".

Uczelnia artystyczna założona za panowania Ludwika XIV, Królewska Akademia Malarstwa i Rzeźby (Académie Royale de Peinture et de Sculpture]), od samego początku kładła nacisk na szkolenie umiejętności rysunku według ściśle określonych zasad. Były one klarowne: uczono się uprawiania sztuki według akademickiej doktryny wyidealizowanego piękna, a nieskazitelnymi przykładami były gipsowe odlewy rzeźb starożytnych, które kopiowali uczniowie.

Kolor był traktowany od czasów Arystotelesa jako swoisty rodzaj światła i o wiele mniej nadawał się do pracy nad

kształtowaniem przyszłego artysty według ścisłych zasad.W latach 70. XIX w. skostnienie sztuki i słynne "brązowe sosy" zamiast żywego koloru doprowadziły do buntu dużej grupy artystów.

Do czynników wpływających na rewolucyjną

zmianę w stosunku przyszłych impresjonistów

do malarstwa dołożyły się też postępy w teorii i praktyce naukowej, które przyniosły większą wiedzę na temat struktury światła białego. Odkrycia budowy światła dzięki zastosowaniu pryzmatu dokonał Newton. Postęp na drodze tworzenia teorii barwy został dokonany. Następnym osiągnięciem w tej dziedzinie były dziełem wielu uczonych, w tym Buffona.
We Francji, dzięki pracom chemika z królewskiej manufaktury gobelinów, Chevreula (1786-1889), zostało sformułowane prawo równoczesnego kontrastu (w roku 1839): oko widząc jakąś barwę zawsze wytwarza barwę przeciwstawną, a konsekwencją tego prawa jest stwierdzenie, że położone obok siebie na obrazie dwie dowolne barwy oko widzi jako wzajemnie maksymalnie zróżnicowane. Inna konsekwencja jest wskazówką praktyczną: jeśli na obrazie znajdują się obok siebie dwie barwy przeciwstawne, to będą one różnić się bardziej niż wszelkie inne zestawienia dwu barw.